شکسته
من یک آدم بدرد نخور ضایع بی عرضه ی بیچاره ام. اصلن هم برام مهم نیس اگه به نظر خیلی بدبختانه میاد. اصلن از خودم متنفرم. چی؟ از این آدم با روحیه مثبت خیلی بعیده؟ خب به تخمم. همینه که هستم. و از این که یه دوست بیاد بگه "تو که اینجوری نبودی" هم بیزارم. اصلن نمیدونم میتونم تحمل کسیو داشته باشم یا نه...
فک نمیکردم آدمی بشم که بخاد "غم و غصه" ش رو زیر یه لبخند پنهون کنه. اصلن فک نمیکردم قراره یه روزی غم و غصه داشته باشم. مسخره کن، بخند! کم نذار از لطفت! قضاوتم کن!! ب ه ت خ م م. این درد ها، هرچند به نظر تو (هر کسی که داره اینو میخونه و منو قضاوت میکنه) که خیلی دنیا دیده ای و بدتر از ایناشو پشت سر گذاشتی هیچی نمیاد (بگذریم از اینکه هرگز نمیتونی بدونی واقعن میزانش چقدره)، برای من خیلیه. اشکمو در میاره. هر چیزی اشک منو در نمیاره.
لابد دارم تو زندگی تجربه کسب میکنم و قوی و محکم میشم دیگه؟ قبلن هم شکستم و خورد شدم.
راستی، اگه یه دوستی: بهتره نگی "کم کم همه چی درست میشه". در حال حاضر حالم از این جمله بهم میخوره.
